Święta, święta, święta...

Ja się pytam: gdzie jest śnieg?

Wzięłam wolne i siedzę w domu... swoim domu.

Wszystko trzeba przygotować, bo rodzice wrócą tuż tuż. Młodzi pomagają więc roboty nie jest dużo.

Choinka, sprzątanie, gotowanie...

Prezenty...

Na same prezenty (dla siebie też :D) wydałam chyba z 800 złotych. Wszystko roztrwoniłam. Ale nie żałuję. Czasami trzeba. Szykuje się zastrzyk gotówki więc wszystko ureguluje.

Mój Czochraniec przybiegnie z wielkim worem pełnym marzeń. Tak sobie wymyśliliśmy.

Mandarynki, pomarańcze, ciastka... Chcę już śnieg!

Wielkie swetry, czapki i rękawiczki. Wiązane, moje ukochane wysokie buty.

Sylwester...

Książki.
Sesja. Uczę się już od dawna, ale i tak łapie mnie stres.

No i w styczniu ostatecznie dowiem się co ze stypendium...

Tak. Ciemność. Kawa w wielkim kubku. Książki.

Tak, tak, tak.

Kochanie - przyjedź już do mnie!

Tak po prostu...

Pewnego dnia życie mi się załamało pod nogami. Ot tak, bez większej przyczyny. Gruz, gruz, gruz.

Nie, nie odszedł mój Ukochany i mam nadzieję, że nie odejdzie nigdy. Nie, nie rozsypała się rodzina. Nie straciłam pracy, studiów ani zdrowia. Nie.

Dotarło do mnie, że jestem dla siebie zbyt wyrozumiała.

I zaczęło się.

Wracam po zajęciach do pustego mieszkania. Stolica daje duże możliwości, ale wciąż mnie zjada. Rozkładam rzeczy - bo to mieszkanie jest trzecie, najmniej ważne, nic na to nie poradzę. I pracuję nad wszystkim. Gdy wsiadam do pociągu (a wsiadam w każdy weekend i wcale tego nie żałuję) czuję, że tak ma być.

I teraz mam na sobie świąteczne, cudowne skarpetki, piję kawę, słucham tego głosu przez telefon i wiem, że tak ma wyglądać życie.

Ułożyło się to wszystko. Dałam radę. Cieszę się.

Czeka mnie książka, którą muszę skończyć, choć nic tak mnie nie denerwuje jak główny bohater - kocha żonę i ucieka do kochanki, którą też kocha. I kolokwium... kolokwium z którego muszę dostać piątkę.

A o stypendium naukowym nawet szkoda wspominać... Na poprzedniej uczelni (przecież renomowanej!) miałabym słodki tysiaczek a tutaj... tutaj nic, bo przelicznik osiągnięć nagle raczył się zmienić. Phi! Dobrze, że przynajmniej wiem w którą stronę iść w czasie tego roku. Chyba, że znowu się zmieni?

Marzę o tym żebym iść się wybiegać słuchając Kundery.